Tuesday, August 28, 2012

Can we close down the mental health centers?


Recently I received a request to sign an online mass memorandum requesting the authorities concerned to close the mental health centers in Kerala. Being a down-to-earth practitioner in psychiatry I couldn’t sign the memorandum.

The hue and cry of psychiatrists for closure of mental health centers started up as a consequential effect of the murder of a young law student who was in the maniac phase of bipolar mood disorder. As I pointed out in the last post, in Malayalam, of this blog the murder of Satnam Singh Mann was the culmination of malicious and murderous process triggered by the attitudes prevailing in Kerala. He was accused of being Islamic terrorist attempting to murder Amruthanadamayi, the internationally known human-god managed by the Rashtreeya Swayam Sevak Sangh. The last scene of the murderous process occurred in the Government Mental Health Centre, Trivandrum. He was locked up in a cell of the ‘asylum’ with other patients and he was found to be unconscious next day. He was transferred to the Medical College Hospital where he succumbed to the injuries he sustained.

I understand from the press reports that the professor of psychiatry, Trivandrum, certified the ‘patients’ locked up in the cell with Satnam are ‘normal’. It means that these ‘patients’ can be held criminally responsible for the murder of Satnam! 

Asylum culture prevails

Thirty years ago I was working as psychiatrist at Kuthiravattom. A young, good-looking, unmarried lady in good physical health, suffering from epilepsy and psychosis, under my treatment, was admitted in the female ward. That was the fourth “incarceration” of the young lady. When the psychosis remits she is discharged and when it relapses she is brought back.

After a few days of the fourth admission, one morning one of the nurses informed me 'secretly' that "something brutal" was done to the young lady at night by a male nursing assistant. I interviewed the patient. She narrated that one nursing assistant raped her last night. She could not cry or fight because she was heavily sedated. I reported the matter to both the superintendent and resident medical officer in writing. They didn’t take any action. Next day I went to the Medical College Police station and lodged a written complaint. The Inspector called the superintendent and enquired. The inspector expressed his helplessness, because the superintendent said that nothing of the sort occurred in the hospital. I was in an embarrassing situation.

Rosewood Campus in UK

I had no other option than bringing the matter to the public notice. I contacted the young lady’s brother, who was a teacher in a government college. I got the consent from him to ‘leak’ matter to the press without disclosing the identity of the young lady. I contacted the city bureau chief of the Malayala Manorama (I still remember his name) and narrated the story. The bureau chief and his wife, working in the telephone exchange, came to the hospital under the pretext of the close relatives of the young lady. I gave them permission in the form of a ‘pass’ to visit the patient and interview her. (An illegal act, perhaps!) Next day, as I expected, a bomb exploded. Waves of protests by various political parties thronged the premises of the Mental Hospital. Both the superintendent and the resident medical officer were kept under suspension pending departmental enquiry. Criminal case was charged against the culprit and punished by the court of law.

I am not repeating the narration of incident of murder of the mental patient Martin Mendes which I narrated in the last post. It took place in the mental health centre, Trivandrum, ten year after the Kuthiravattom incident.

Immediately after the murder of Satnam Singh, another murder took place in the Mental Health Centre, Kozhikode.

All these incidents are, in my opinion, the symptoms of serious malady, that is, the asylum culture still prevailing in our mental health centers. The psychiatrists working in these institutions are vicariously responsible for it. Closure of the mental health centers is not the remedy.

What happened in western world?

Melanie Mcfadyean wrote on the closure of Tooting Bec Hospital with 2500 inmates, in 1995 in South London, after its existence almost 100 years, in The Independent: “Once, they were conveniently locked away in mental hospitals. Today, the mentally ill are back on the streets, more visible than at any time in living memory. Have they simply been cast out to save money? Or have their difficult lives actually been made more tolerable by the modern patchwork of 'community care' schemes?” 

She wrote: “June McKerrow of the Mental Health Foundation explains: 'In some areas community care is working, but in others services are clearly feeling beleaguered, defensive and dumped on, expected to provide simple solutions to impossible problems by government and public alike.' The NHS and Community Care Act of 1990 devolved power away from the NHS and on to the social services. The result has been to stretch social service professionals and health professionals beyond their limits.”
If such is the situation in UK, a developed country with much less population than ours, what will be condition of the chronic psychotic patients who will be thrown out of the mental health centers? Decades ago, one of the superintendent of the MHC Kozhikode discharged a large number of ‘inmates’ on an experimental basis. After a few weeks I happened to go to Palakkad in connection with organizational work. After the work I arrived at the Palakkad bus station. One person came to me and joyously lunged “Doctor! Doctor!” The public gathered around us and questioned me. I confessed. Yes, I am a doctor. I know this man. He is Mr. Mariyappan, an inmate of MHC Kozhikode. The people around us told me that Mariyappan has no place in this world to go other than the Mental Health Centre, Kozhikod! The public collected some money and tried to give it me to meet the expenditure of taking Mariyappan back to Kozhikode MHC. I refused to accept the money, but promised them to take the patient back to the hospital, which I carried out honestly. I had narrated this incident under the caption, “Mariyappante Thiricuvaravu” in my Malayalam book on anecdotes, titled Thalam Thettiya Jeevithakathakal. While these articles were being serialized in the Deshabhimani Weekly, one of my colleagues in Kozhikode MHC bluntly ridiculed me as populist writer because of my writings in Malayalam, in the lay press!
The psychiatrist, basically being scientists, should not be carried away by the sentimentalism propagated by the popular media and the publicity mongers.  They have to consider the ground reality before taking up the popular slogans like closure of mental hospitals.
The remedy for the malady is eradication of "asylum culture" still prevailing in our mental health institutions.  

Monday, August 20, 2012

സത്നാം സിങ്ങിന്‍റെ കൊല

Satnam Singh Mann

ഇരുപതിനാല് വയസ്സ് തികയാത്ത സത്നാം സിംഗ് മന്‍ ഒരു മനോരോഗി ആയിരുന്നു. ഈ മനോരോഗി കൊല്ലപ്പെട്ടത് ഒരു സംഘട്ടനത്തിലോ പെട്ടെന്നുള്ള ആക്രമണത്തിലോ ആയിരുന്നില്ല. ഒരു പ്രക്രിയയുടെ അന്ത്യത്തിലാണ് ആ ദാരുണമായ കൊല നടന്നത്.
വിഷാദ-ഉന്മാദ മാനസികാവസ്ഥകള്‍ മാറിമാറി വരുന്ന ബൈപോളാര്‍ മൂഡ്‌ ഡിസോര്‍ഡര്‍ (Bipolar Mood Disorder) എന്ന മനോരോഗം ബാധിച്ച നിയമ വിദ്യാര്‍ഥി ഉന്മാദാവസ്ഥയില്‍ കാര്യകാരണചിന്താശേഷിയും അപകട സാധ്യതകളെ കുറിച്ചുള്ള തിരിച്ചറിവും (insight) നഷ്ടപ്പെട്ട അവസ്ഥയിലാണ് ശ്രീ ബുദ്ധന്‍റെ വിഹാര രംഗം ആയിരുന്ന ബീഹാറിലെ ഗയയില്‍ നിന്നും ഗുരുസ്മരണയില്‍ വിളങ്ങുന്ന ശിവഗിരിയിലെത്തിയത്. അമൃതാനന്ദമയിയെ കുറിച്ച് കേട്ടറിഞ്ഞ ഉന്മാദരോഗി ശിവഗിരിയില്‍ നിന്ന് നേരെ പോയത്‌ വള്ളിക്കാവിലെ ആശ്രമത്തിലേക്കാണ്. മുന്‍പില്‍ വരുന്നവരെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു അനുഗ്രഹിക്കുന്ന “അമ്മയെ” കണ്ടപ്പോള്‍ സത്നാമിന്റെ ഉന്മാദം ഇളകി. ബിസ്മില്ലാഹി റഹ്മാനി റഹീം (പരമ കാരുണികനും കരുണാവാരിധിയും ആയ അല്ലാഹുവിന്‍റെ നാമത്തില്‍) എന്ന് ഉറക്കെ ഉരുവിട്ടുകൊണ്ടാണ് ഉന്മാദരോഗി കണ്‍ കണ്ട  ദൈവത്തിന്‍റെ അനുഗ്രഹം സ്വീകരിക്കാന്‍ അടുത്തത്.
അമ്മയെ കൊല്ലാന്‍ ശ്രമിച്ചു എന്ന് ഹിന്ദി ലിഖിതം 
അമൃതാനന്ദമയി ആശ്രമത്തില്‍ മുസ്ലിം വേദഗ്രന്ഥമായ ഖുര്‍’ആനിലെ അധ്യായങ്ങളുടെ ആരംഭസൂക്തമായ “ബിസ്മി” സൂക്തം ഉരുവിടുന്നവന്‍ മുസ്ലിം ഭീകരന്‍ അല്ലാതെ പിന്നാര്? അങ്ങനെയാണ് അമൃതസ്വരൂപാനന്ദനും അമ്മയുടെ ആരാധകരും ചിന്തിച്ചത്. അമൃത സ്വരൂപാനന്ദന്‍ അത് ചാനലുകളില്‍ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ലോകത്തോട് വിളിച്ചു പറയുകയും ചെയ്തു. ഒരു മുസ്ലിം ഭീകരനെ കൈയില്‍ കിട്ടിയാല്‍ വേണ്ടത് പോലെ പെരുമാറാതെ വെറുതെ വിടുന്നത് പാപമല്ലേ? കൃത്യവിലോപമല്ലേ? കരുണാമൂര്‍ത്തിയായ അമ്മയുടെ ശിഷ്യരും ആരാധകരും ചേര്‍ന്ന് സത്നാം സിംഗിനെ “വേണ്ടത് പോലെ” പെരുമാറി. അതിനു ശേഷം പോലീസിനെ ഏല്‍പ്പിച്ചു. വള്ളിക്കാവിനു സമീപത്തുള്ള പോലീസ് സ്റ്റേനിലെ പോലീസുകാരും അമ്മയുടെ ആരാധകര്‍ തന്നെ. അവരും സത്നാമിനെ “വേണ്ടത് പോലെ പെരുമാറി”.
അപ്പോഴേക്കും വിവരം അറിഞ്ഞ അമൃതഭക്തനായ ആഭ്യന്തര മന്ത്രി ആശ്രമത്തിലെത്തി. സത്നാം സിംഗ് എന്ന മനോരോഗിക്ക് എതിരെ വധശ്രമത്തിന് കേസ്‌ എടുക്കാന്‍ പോലീസിന് നിര്‍ദ്ദേശം കൊടുത്തു. ഇരിക്കാന്‍ പറയുമ്പോള്‍ കിടക്കുന്ന അനുസരണയുള്ള പോലീസ്! അമൃതാനന്ദമയിയെ കൊല്ലാന്‍ ശ്രമിച്ച മുസ്ലിം ഭീകരനെ മജിസ്ട്രേട്ടിന്‍റെ മുമ്പില്‍ ഹാജരാക്കി. മജിസ്ട്രേട്ടിന് മറ്റെന്തു മാര്‍ഗം? മനോരോഗിയായ സത്നാം കൊല്ലം സബ്ജയിലില്‍ എത്തി. കൊല്ലത്തെ ജയില്‍ വാര്‍ഡര്‍മാര്‍ വള്ളിക്കാവിലമ്മയുടെ ആരധകരല്ലാതെ വരുമോ? അമ്മയെ കൊല്ലാന്‍ ശ്രമിച്ച സത്നാമിനെ ജയില്‍ വാര്‍ഡര്‍മാരും പെരുമാറി. മര്‍ദ്ദനം ഏല്‍ക്കുമ്പോള്‍ സാധാരണ ഉണ്ടാകാറുള്ള പ്രതികരണം ആയിരുന്നില്ല സത്നാമില്‍ നിന്നുണ്ടായത്‌. സംശയം തോന്നിയ ജയിലധികാരികള്‍ യുവാവിനെ കൊല്ലം ജില്ലാ ആശുപത്രിയിലെ മനോരോഗ ചികിത്സകന്‍റെ മുമ്പില്‍ ഹാജരാക്കി. അദ്ദേഹത്തിനു ഒറ്റ നോട്ടത്തില്‍ തിരിച്ചറിയാന്‍ കഴിഞ്ഞു: അയാളൊരു ഉന്മാദ രോഗി ആണ്! മനോരോഗി ആണെങ്കില്‍ പിന്നെ കൂടുതല്‍ ദേഹപരിശോധനയൊന്നും വേണ്ടല്ലോ!!! ഊളംപാറയിലേക്ക്‌ റെഫര്‍ ചെയ്തു. അങ്ങനെയാണ് കൈകളും കാലുകളും ബന്ധിച്ച നിലയില്‍ സത്നാം സിംഗ് ഒരു “അണ്ടര്‍ട്രയല്‍ പ്രിസണര്‍” ആയി  മനോരോഗാശുപത്രിയില്‍ എത്തിയത്. ഡ്യൂട്ടി ഡോക്ടര്‍ സത്നാമിന് ഉന്മാദാവസ്ഥയ്ക്ക്‌ ശമനം വരാനുള്ള മരുന്നുകള്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചുകൊണ്ട് ഫോരെന്‍സിക് വാര്‍ഡില്‍ അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്തു. മുന്‍പ്‌ ഈ വാര്‍ഡിന്റെ പേര് ക്രിമിനല്‍ വാര്‍ഡ്‌ എന്നായിരുന്നു! ഫോരെന്‍സിക് വാര്‍ഡിലെ ഒരു സെല്ലില്‍ വെച്ചു മറ്റു രോഗികളുടെ മര്‍ദ്ദനമേറ്റ്‌ സത്നാം സിംഗ് എന്ന ഇരുപത്തി മൂന്നു കാരന്‍ മരിച്ചു. പലരും ചേര്‍ന്ന് പല സ്ഥലങ്ങളില്‍ വെച്ച് മര്‍ദ്ദിച്ച്  മര്‍ദ്ദിച്ച് സത്നാമിനെ കൊന്നു!
മാര്‍ട്ടിന്‍ മെന്‍ഡാസിന്‍റെ കൊല
രണ്ടു പതിറ്റാണ്ടുകള്‍ക്ക് മുന്‍പ്‌ ഈ ലേഖകന്‍ ഊളമ്പാറ ആശുപത്രിയില്‍ ജോലി ചെയുമ്പോള്‍ മാര്‍ട്ടിന്‍ മെന്‍ഡാസ് എന്ന മുപ്പതു കാരനായ ഉന്മാദരോഗി കൊല്ലപ്പെടുകയുണ്ടായി. ഞാന്‍ രോഗികളെ അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്യുന്ന ദിവസം മെന്‍ഡാസിനെ അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്യാന്‍ അമ്മയും അച്ഛനും മറ്റ് രണ്ടു ബന്ധുക്കളും ചേര്‍ന്നാണ് കൊണ്ട് വന്നത്. ഉന്മാദത്തില്‍ ഇളകി മറിഞ്ഞിരുന്ന മെന്‍ഡാസിനെ ഇന്ചെക്ഷന്‍ കൊടുത്തു മയക്കിയതിനു ശേഷം ഉന്മാദ രോഗികളെ പാര്‍പ്പിക്കുന്ന ഇരുപത്തേഴാം വാര്‍ഡിലേക്ക് അയച്ചു. മെന്‍ഡാസിനെ ഒറ്റയ്ക്ക് ഒരു സെല്ലില്‍ പാര്‍പ്പിക്കണം എന്ന് നിര്‍ദ്ദേശം എഴുതി അടിവരയിട്ടു. ഉച്ചയ്ക്ക് ഒരു മണിക്ക് ഡ്യൂട്ടി കഴിഞ്ഞു പോകുന്നതിനു മുന്‍പ്‌ ഡ്യൂട്ടി റൂമില്‍ നിന്ന് അര കിലോമീറ്റര്‍ അകലത്തുള്ള ഇരുപത്തെഴേം വാര്‍ഡില്‍ പോയി നോക്കി. മെന്‍ഡാസ് മയക്കത്തിലായിരുന്നു. 
പിറ്റേന്ന് രാവിലെ പുതുതായി അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്ത രോഗിയെ നോക്കാന്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ കിട്ടിയ വാര്‍ത്ത എന്നെ ഞെട്ടിച്ചു. മെന്‍ഡാസിനെ മര്‍ദ്ദനമേറ്റ് അബോധാവസ്ഥയില്‍ മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലേക്കയച്ച്ചു! ആര് മര്‍ദ്ദിച്ച് അവശനാക്കി? കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്ന രണ്ടു രോഗികള്‍. ആര് പറഞ്ഞിട്ടാണ് അയാളുടെ കൂടെ വേറെ രോഗികളെ പാര്‍പ്പിച്ചത്? സൂപ്രണ്ട് പറഞ്ഞു! സൂപ്രണ്ടിനോട് ചോദിച്ചു: "മാനിയാക് എക്സൈറ്റ്‌മെന്‍റ് ഉള്ള രോഗിയെ ഒറ്റയ്ക്ക് സെല്ലില്‍ പാര്‍പ്പിക്കണമെന്നു നിര്‍ദ്ദേശം കൊടുത്തിരുന്നു...."
"നിര്‍ദ്ദേശം ശരി തന്നെ. പക്ഷെ ഇവിടെ അതിനുള്ള ഇടം വേണ്ടേ? അനുവദിച്ച സ്ട്രെങ്ങ്തിന്‍റെ ഇരട്ടിയാണ് രോഗികള്‍!"
മെന്‍ഡാസ് പിറ്റേന്ന് മരണമടഞ്ഞു. സൂപ്രണ്ട് ഭരണതലത്തില്‍ സ്വാധീനമുള്ള ആളായിരുന്നു. ക്രൈം ബ്രാഞ്ച് അന്വേഷണം നടത്തിയിട്ടും ഫലം സ്വാഹ!
അമൃതാനന്ദമയി ആശ്രമത്തില്‍ നിന്ന് തുടങ്ങിയ മര്‍ദ്ദനം ഏറ്റ് അവശനായ സത്നാം സിങ്ങിന്‍റെ അന്ത്യം മാര്‍ട്ടിന്‍  മെന്‍ഡാസിന്റേതു പോലെ ആയിരുന്നു.
ആരൊക്കെയാണ് പ്രതികള്‍?
സത്നാം സിംഗിനെ മര്‍ദ്ദിച്ചവരെല്ലാം ഈ കൊലക്കേസിലെ പ്രതികളാണ്. സത്നാമിനെ അഡ്മിറ്റ്‌ ചെയ്തപ്പോഴും അതിനു ശേഷവും പരിശോധിച്ച ഡോക്ടര്‍മാരുടെ പരിശോധനയില്‍ മര്‍ദ്ദനം ഏറ്റതിന്റെ പാടുകള്‍ കാണാതിരുന്നതു കൊണ്ട് ആശുപത്രിയില്‍ കൊണ്ട് വരുന്നതിനു മുമ്പ് അയാള്‍ക്ക്‌ മര്‍ദ്ദനം ഏറ്റിട്ടില്ല എന്ന് പറയുന്നത് ഷാനി പ്രഭാകരന്‍ - വേണു - വിനു - നികേഷ്‌ കുമാര്‍ പ്രഭൃതികളുടെ വാദത്തിനു സമാനമാണ്. (മെഡിക്കല്‍ പരിശോധനയില്‍ തെളിയാതിരുന്നത് കൊണ്ട് പോലീസ് കസ്റ്റഡിയില്‍ മര്‍ദ്ദനം നടന്നില്ല എന്നാണു ഇക്കൂട്ടരുടെ വാദം. മലദ്വാരത്തില്‍ ദണ്ട് കയറ്റി അത് വായില്‍ വെച്ചാല്‍, കൈ കൊണ്ട് ഇടിച്ച്ചാല്‍, മെഡിക്കല്‍ പരിശോധനയില്‍ തെളിയുമോ?)
സത്നാം സിംഗിനെ ഒരു മുസ്ലിം ഭീകരനായി ചിത്രീകരിച്ച് മര്‍ദ്ദനത്തിന് പ്രേരണ കൊടുത്ത അമൃതസ്വരൂപാനന്ദ സ്വാമികള്‍ ഈ കൊലക്കേസിലെ പ്രതിയാണ്.
ഒരു മനോരോഗിക്കെതിരെ വധശ്രമിത്തിനു കേസെടുക്കാന്‍ നിര്‍ദ്ദേശം കൊടുത്ത ആഭ്യന്തര മന്ത്രിക്കു ഈ കൊലപാതകത്തില്‍ ബദല്‍ ബാധ്യത (vicarious responsibility) ഉണ്ട്. അദ്ദേഹം പ്രതിസ്ഥാനത്താണ്.
മനോരോഗാശുപത്രിയിലെയും കൊല്ലം ജില്ലാ ആശുപത്രിയിലെയും ഡോക്ടര്‍മാര്‍ കുറ്റകരമായ അനാസ്ഥ (criminal negligence) കാണിച്ചു. അവരും പ്രതിസ്ഥാനത്താണ്.
പ്രതികള്‍ക്ക് രക്ഷപ്പെടാന്‍ ക്രൈം ബ്രാഞ്ച് അന്വേഷണം! 
ഈ കൊലക്കേസില്‍ അന്വേഷണം നടത്തുന്നത് പ്രതികളെ പിടി കൂടി നിയമത്തിന്‍റെ മുന്‍പില്‍ കൊണ്ടുവരാനല്ല, മറിച്ചു ചില പ്രതികളെ ഒഴിവാക്കാന്‍ ആണ്. അമൃതഭക്തയായ ക്രൈം ബ്രാഞ്ച് ഐ. ജി. ബി. സന്ധ്യ ഐ. പി.എസിന് ഭാരിച ചുമതലയാണ്. പ്രതികളായ ഉന്നതര്‍ക്ക് രക്ഷപ്പെടാനുള്ള വലിയ വാതായനങ്ങള്‍ (ചെറിയ പഴുതുകള്‍ പോര) പണിയേണ്ടത് ക്രൈം ബ്രാഞ്ച് ഐ.ജി.യുടെ ചുമതലയാണ്.

Thursday, August 16, 2012

ടി.പി.വധം: തുരങ്കത്തിന്‍റെ മറ്റേ അറ്റത്തെ പ്രകാശം കണ്ടു തുടങ്ങി

ടി.പി. ചന്ദ്രശേകാരനെ കൊന്നവരുമായി സി.പി.എം.നെ ബന്ധപ്പെടുത്തുന്ന  ഒരു തെളിവും കുറ്റപത്രത്തില്‍ ഇല്ല! 
ടി.പി.ചന്ദ്രശേഖരന്റെ ദാരുണമായ കൊലപാതകത്തിനു ശേഷം കേരളീയ സമൂഹത്തെ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞ ഒരു തുരംഗത്തിലൂടെ കൊണ്ട് പോകുകയായിരുന്നു മാര്‍ക്സിസ്റ്റ്‌ വിരോധികളായ പാര്‍ട്ടികളും മാധ്യമങ്ങളും. കൊല നടത്തിയത് ഒരു വാടക കൊലയാളി സംഘം ആണെന്നും ആരോ സ്വകാര്യമായ കാരണത്താല്‍ ചെയ്യിച്ചതാനെന്നും പോലീസിന് കിട്ടിയ വിവരങ്ങളുടെ അടിസ്ഥാനത്തില്‍ പോലീസ് മേധാവി പരസ്യമായി മാധ്യമങ്ങളോട് പറഞ്ഞു. ഇതൊരു രാഷ്ട്രീയ കൊലപാതകം അല്ലെന്നും അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു!
കേന്ദ്ര ആഭ്യന്തര സഹമന്ത്രി, കേരള ആഭ്യന്തര മന്ത്രി, കേരള മുഖ്യമന്ത്രി, കെ. പി. സി. സി. പ്രസിഡണ്ട്‌ എന്നിവര്‍ ചേര്‍ന്ന് പോലീസ് മേധാവി പറഞ്ഞത് തെറ്റാണെന്നും ടി. പി. യെ. കൊല്ലിച്ചത് സി.പി.എം. ആണെന്നും പ്രഖ്യാപിച്ചു. അതിനു തെളിവായി അവര്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചത് കൊല്ലപ്പെട്ട ചന്ദ്രശേഖരന്റെ ഭാര്യ രമയുടെ വാക്കുകളാണ്!! സി.പി.എം. വിരോധികളായ മാധ്യമങ്ങള്‍ അത് ഏറ്റ് പ്രചരിപ്പിച്ചു. തിരുവഞ്ചുരും, മുല്ലപ്പള്ളിയും തയ്യാറാക്കിയ തിരക്കഥ അനുസരിച്ചു പോലീസ് ആടാനും തുടങ്ങി. എഴുപതോളം പാര്‍ട്ടിക്കാരെ പ്രതിപ്പട്ടികയില്‍ ചേര്‍ത്ത് ജയിലില്‍ അടച്ചു.
 പാര്‍ട്ടിയില്‍ നിന്ന് വിട്ടു പോയവരെ കൊല്ലുന്നത് പാര്‍ട്ടിയുടെ നയമല്ല, ഈ നയത്തിന് വിരുദ്ധമായി ഏതെങ്കിലും പാര്‍ട്ടിക്കാര്‍ കൊലയില്‍ ഏതെങ്കിലും തരത്തില്‍ പങ്കാളികള്‍ ആയിട്ടുണ്ട് എങ്കില്‍ അവര്‍ക്കെതിരെ നടപടി എടുക്കും എന്ന് പാര്‍ട്ടി ആവര്‍ത്തിചു പറഞ്ഞിട്ടും ടി.പി.യെ കൊല്ലിച്ചത് സി.പി.എം. തന്നെ എന്ന് ആവര്‍ത്തിച്ചു പ്രചരിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.
കുറ്റപത്രം കോടതിയില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍ ടി.പി.യെ കൊല്ലിച്ചത് പാര്‍ട്ടി ആണെന്ന് തെളിഞ്ഞു കഴിഞ്ഞതായി ചിലര്‍ പ്രചരിപ്പിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. പക്ഷെ ഒരു പത്രത്തിന് കുറ്റപത്രത്തിലെ കുറവു കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. സ്വാതന്ത്ര്യ ദിനത്തില്‍ പുറത്തിറങ്ങിയ ദി ഹിന്ദു ദിനപത്രത്തില്‍  കുറ്റപത്രത്തെ കുറിച്ചുള്ള ആറു കോളം ശീര്‍ഷകവലിപ്പമുള്ള വാര്‍ത്തയുടെ ഹൃദയ ഭാഗത്ത് തിളങ്ങുന്ന സത്യം വായനക്കാരെ നോക്കി പുഞ്ചിരിക്കുന്നു. കൊലയാളികളുമായി സി.പി.എം.നെ ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന ഒന്നും കുറ്റപത്രത്തില്‍ കാണുന്നില്ല. കൊലയാളികളുടെ തലവന് സി.പി.എം.കാര്‍ കൊടുത്തു എന്ന് പറയുന്ന പണത്തിന്‍റെ ഉറവിടത്തെക്കുറിച്ചും ഒരു സൂചനയും കുറ്റപത്രത്തില്‍ ഇല്ല!!!
പ്രിയ. എ.എസ്. ആഗസ്റ്റ്‌ 19ന്റെ  മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പില്‍ എഴുതിയ "അപ്പക്കാര സാക്ഷി" എന്ന  കഥയില്‍ നിന്ന്ചില വരികള്‍ ഉദ്ധരിച്ച് ചേര്‍ത്ത് ഈ കുറിപ്പ്‌ അവസാനിപ്പിക്കാം.
"പാര്‍ട്ടി നടത്തിയ കല്യാണത്തില്‍ നിന്ന് പാര്‍ട്ടി നടത്തിയ അടിയന്തിരത്തിലേക്കുള്ള ദൂരമായി ഈ ഞാനും എന്‍റെ പതിനഞ്ചു പിറന്നാളുകളും.
....
അന്ന് അഛനെ മണ്‍മറയത്താക്കുന്നേരം അമ്മയ്ക്ക് ബോധം മറഞ്ഞു.ജീവിതവും എന്‍റെ നാടകവും ഞങ്ങള്‍ കണ്ട സിനിമകളും എല്ലാം ചേര്‍ത്ത് അമ്മ എന്‍റെ മടിയില്‍ കിടന്നു എന്തെല്ലാമോ പുലമ്പിക്കൊണ്ടേയിരുന്നു.
അമ്മയെ ചേര്‍ത്തു പിടിച്ച് അങ്ങനെ മരവിച്ചിരിക്കുമ്പോള്‍, എന്‍റെ സ്കൂളിലെ നാടകത്തിലെന്നപോലെ ഒരാള്‍ തന്നെ പലരായി അഭിനയിച്ചു എന്‍റെ മുന്നിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നത് കാണാമായിരുന്നു എനിക്ക്.....
.....
ഇല്ലാതായ അഛനെ, കുളിപ്പിച്ചു കുളിപ്പിച്ചു ഒന്നുകൂടി ഇല്ലാതാക്കും എല്ലാവരും കൂടി എന്ന ബോധത്തോടെ, ഉള്ളിലൊരു ഈറന്‍ ചിരിയോടെ ഞാനിരുന്നു.
.....
പക്ഷേ, സാഹിത്യകാരന്മാരും കൂടി പങ്കെടുക്കും കുളിപ്പിച്ചച്ഛനെ ഇല്ലാതാക്കലില്‍  എന്ന് ഞാന്‍ കരുതിയതേയില്ല.ചാനലുകളെയും പത്രങ്ങളെയും പോലെ തന്നെ ഒന്നും ചെയ്യാനില്ലാതിരിക്കുവായിരുന്നു അവരും എന്ന് തോന്നുന്നു. തുണ്ടുകളുടെ എണ്ണം, അതാണ്‌ പ്രശനം ആയത്. അച്ഛനെ മലയാള അക്ഷരമാല എന്ന പോലെ മലയാള സാഹിത്യം ഏറ്റെടുത്തു.
ഒന്നാമത്തെ ആഴ്ച മൂന്ന് കവിത വന്നു, പല പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലായി.
രണ്ടാമത്തെ ആഴ്ച, മൊത്തം ആറു കവിതകളും മൂന്നു മിനിക്കഥകളും നാല് ചെറുകഥകളും കോടി പിടിച്ചു.
മൂന്നാമത്തെ ആഴ്ച പ്രതികരിക്കാതിരിക്കുന്നവരെക്കുറിച്ചുള്ള പ്രതികരണപ്പടക്കങ്ങലായിരുന്നു.
നാലാമത്തെ ആഴ്ച, അച്ഛന്‍റെ മരണത്തെക്കുറിച്ച് പ്രതികരിക്കാതിരുന്നവരെ കുറിച്ചുള്ള സോദ്ദേശ നാടകം.
പിന്നെ എന്നെ കുറിച്ച്, അമ്മയെ കുറിച്ച്, അപ്പൂപ്പനെ കുറിച്ച്, അമ്മയുടെ സഹോദരരിയെ കുറിച്ച്, ഞങ്ങളുടെ പൂച്ചയെ കുറിച്ച്, ഞങ്ങളുടെ വീടിന്‍റെ മുകളിലൂടെ പറക്കാറുള്ള കാക്കകളെ കുറിച്ച് ഒക്കെ സാഹിത്യം പെറ്റ് വീണു. അത് ളെള, ളെള എന്ന് കരഞ്ഞപ്പോള്‍ എടുത്ത്‌ തോളത്തിട്ടു താലോലിക്കാന്‍ പാര്‍ട്ടിക്കാരും സാഹിത്യകാരന്മാരും ഊഴം വെച്ച് കാത്തിരുന്നു.
.....
അച്ഛനെ കുറിച്ചു എഴുതാത്തവാന്‍ സാഹിത്യകാരനല്ല എന്ന സ്ഥിതി.സാഹിത്യ വൃത്തത്തില്‍ നിന്ന് പുറത്താക്കപ്പെട്ടാലോ എന്ന് പേടിച് എല്ലാവരും നീളത്തിലും ചതുരത്തിലും വട്ടത്തിലും എഴുത്തോടെഴുത്ത്....
.....
അമ്മയെ കാണാന്‍ മഹാ ശ്വേതാ ദേവി വന്നിരുന്നു...
(കഥാകാരി പ്രിയ എ.എസിനും കഥ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാന്‍ തീരുമാനിച്ച കമല്‍ റാം സജീവിനും  ഹൃദയംഗമമായ അഭിനന്ദനങ്ങള്‍!)